Het is niet die ene druppel die de emmer laat overlopen; het zijn al die druppels ervoor.
Als moeder loop je vaak jezelf voorbij om alles zo goed mogelijk te regelen binnen het gezin, maar wat zijn eigenlijk jouw taken?
Wat is jouw rol?
Laatst vroeg een therapeut me om op te schrijven welke rollen ik vervul.
Terwijl anderen opschreven “partner van” of “ouder van,” kwam ik met een lange waslijst.
Ik ben meer dan dat.
Ik ben moeder, partner, vriendin, mantelzorger, taxi, verpleegkundige, nachtzuster, administratief medewerker,
en nog veel meer wat ik waarschijnlijk ben vergeten op te noemen.
Met een bijzonder kindje als Jayden komt er simpelweg zoveel meer bij kijken.
Denk aan het aanvragen van voorzieningen, het plannen van doktersafspraken, en soms zelfs het toedienen van medicatie.
Een tijd geleden zat ik met Jayden op weg naar school toen dat ene liedje op de radio kwam.
Ineens brak ik; mijn tranen stroomden over mijn wangen. Waarom zou ik ook niet?
Ik ben een sterke vrouw, maar zelfs ik mag verdriet hebben.
Op dat moment viel mijn emmer om. Waarom? Geen idee. Blijkbaar had ik te lang rondgelopen met een volle emmer.
Enkele maanden geleden zat ik er flink doorheen.
Tegenslag op tegenslag kwam op mijn pad.
Er werd zoveel van me verwacht; aan alle kanten werd er aan me getrokken.
Ik probeerde het iedereen naar de zin te maken.
Dit is iets dat in mijn karakter zit (ik ben een weegschaal) en ik ben ook hooggevoelig (HSP), wat het niet altijd makkelijker maakt.
Al vanaf Jayden's geboorte heb ik het gevoel in een achtbaan te zitten die maar niet stopt.
Toen ik ook nog eens een grote beslissing moest nemen, zoals je misschien hebt gelezen in mijn blog “NEE mama kan niet ziek zijn,”
werd ik met beide benen op de grond gezet.
Ik realiseerde me dat mijn zoon mij nodig heeft.
Als ik niet goed in mijn vel zit en negatief ben, geef ik dit door aan hem. Dat wil ik toch niet?
Iemand zei ooit tegen me: “Als je in een vliegtuig zit en de druk valt weg in de cabine, wie help je dan eerst?
Je hart zegt je kind, maar als jij niet meer in staat bent om je kind te helpen? Eerst jezelf helpen, dan je kind.”
Dus de knop ging om. Ik zocht hulp bij een therapeut.
Ik volgde EMDR-therapie voor de vroeggeboorte van Jayden en begon een therapie voor levend verlies, met ondersteuning van een psycholoog.
Deze stappen waren noodzakelijk om weer grip op mijn leven te krijgen.
Lieve lezer, pas jij wel goed op jezelf? Zorg jij voor een beetje me-time zodat die emmer niet overloopt? DOE HET! Jij bent het waard!
Pluk de dag en maak er het beste van. Probeer in alle kleine dingen de positieve kant te zien, maar geef jezelf ook de ruimte om verdriet te hebben.
Ook jij mag huilen. ♡
Reactie plaatsen
Reacties