Een bijzonder vriendschap

In mijn kinderjaren voelde ik me vaak anders dan andere kinderen.
Op de basisschool merkte ik al snel dat ik vaak buitengesloten werd en regelmatig gepest.
Vooral in groep 7 en 8 had ik het erg zwaar; ik werd soms zelfs in elkaar geslagen en durfde niet terug te vechten.

Thuis vertelde ik mijn ouders dat ik was gevallen op school of van het paard, omdat ik bang was dat het pesten zou verergeren als zij het zouden melden. Schoolkamp was een grote bron van stress voor mij, omdat er minder toezicht was en het pesten meestal toenam.
Ik had vaak last van heimwee en voelde me verloren.

Eindelijk was daar de middelbare school, en ik hoopte dat ik mijn nare ervaringen achter me kon laten.
Maar al snel werd ik weer gepest, vooral omdat ik een paardenmeisje was en bij dieren en in de natuur mijn rust vond.
Uiteindelijk hebben mijn ouders me aangemoedigd om een assertiviteitstraining te volgen, wat me enorm heeft geholpen.
Het pesten stopte gelukkig, en ik heb op de middelbare school alsnog leuke jaren gehad.

Na mijn middelbare school begon ik met de MBO-opleiding Dierverzorging, wat mijn beste schooltijd werd.
Ik had een geweldige vriendengroep en terwijl mijn vrienden uitgingen en volop genoten van het leven, besloot ik op mijn 17e een eigen zaak te beginnen.
Ik was anders dan de meeste jongeren van mijn leeftijd, want ik werkte elke dag en had vaak geen energie om uit te gaan.
Maar daar heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt van.

Toen ik volwassen werd, merkte ik dat vriendschappen veranderden.
Je maakt niet zo snel nieuwe vrienden als in je jongere jaren.
Iedereen is druk met werk en persoonlijke verplichtingen.
Toen ik in een relatie kwam met mijn ex en zwanger raakte, verloor ik veel vrienden.
Veel mensen om me heen stonden niet achter mijn relatie en vooral niet toen ik zwanger werd.
Ze zagen dingen die ik nog niet kon inzien door de blinde verliefdheid.

Wijsheid komt met de jaren, zeggen ze.
Toen mijn relatie stukliep en ik terugkeerde naar Nederland, ontdekte ik wie mijn echte vrienden waren.
Het zijn er maar een handjevol, maar deze vrienden steunen me door dik en dun.
Nieuwe vrienden maken blijft lastig, vooral omdat mijn wereldje klein is.
Ik merk dat er een verdeeldheid is; mensen vinden het soms moeilijk om te begrijpen dat Jayden anders is dan andere kinderen.
Hierdoor voel ik me vaak aangetrokken tot ouders die hetzelfde meemaken.

Ik ben sociaal ingesteld en kan goed contact leggen, maar door mijn verleden ben ik voorzichtig geworden in het toelaten van mensen.
Dit is pure zelfbescherming; als je iemand niet te dichtbij laat komen, kun je ook niet gekwetst worden.
Mijn vrienden zijn er voor mij, zelfs als we elkaar niet vaak spreken.
Het voelt alsof we elkaar altijd begrijpen, ongeacht hoe druk we het hebben.

Mijn verleden heeft me gevormd tot wie ik nu ben.
Vaak zeggen mensen dat karaktereigenschappen vastliggen, en dat klopt deels.
Als weegschaal voel ik me snel alleen en ben ik soms veeleisend.
Ondanks mijn goede bedoelingen probeer ik altijd het voor mijn vrienden naar hun zin te maken.
Voor mij betekent vriendschap alles: samen lachen, samen huilen, en eerlijk tegen elkaar zijn.

Ik ben dankbaar voor de mensen om me heen die me steunen in goede en slechte tijden.
Ook ben ik dankbaar voor de mensen die niet meer in mijn leven zijn; zij hebben me belangrijke levenslessen geleerd.