Je vraagt je misschien af waarom ik ineens al deze persoonlijke verhalen deel.
Wel, laat me dat uitleggen.
De afgelopen twee weken heb ik zogezegd "huisarrest" gekregen – en niet voor iets kleins.
Op mijn 31e zit ik plotseling thuis, niet om een dagje uit te rusten, maar omdat ik moet herstellen.
Nog vier weken te gaan waarin ik me rustig moet houden. Maar waarom eigenlijk?
Na mijn terugkeer naar Nederland adviseerde mijn huisarts een controle bij de gynaecoloog.
Door mijn verblijf in het buitenland was ik zonder nazorg na mijn bevalling en werd een check-up verstandig geacht.
Voor de zekerheid wilde de gynaecoloog meteen een uitstrijkje doen.
Ze zouden me met de uitslag bellen binnen 2-3 weken, maar de telefoon ging al na een paar dagen.
Op dat moment voelde ik het al aankomen.
Ik werd gevraagd om voor een vervolgonderzoek terug te komen.
Dit nieuws kwam als een schok, maar ik maakte een afspraak in het ziekenhuis en probeerde rustig te blijven.
Bij het onderzoek bleek dat er afwijkende cellen waren gevonden in mijn baarmoederhals.
Ze voerden een inwendige echo uit en behandelden het weefsel met azijnzuur om te zien hoe ernstig de situatie was.
Vaak kan het lichaam afwijkende cellen zelf opruimen, maar helaas bleek dit bij mij niet het geval.
Na een halfjaar veranderde er niets, dus werd er een biopt afgenomen.
Het resultaat: de situatie was ernstiger dan verwacht, en er werd een lisexcisie gepland,
waarbij de gynaecoloog met een metalen draadje het afwijkende weefsel wegsnijdt. Gelukkig werd dit onder lokale verdoving uitgevoerd.
Hoewel het eerste jaar na de ingreep de uitslagen goed bleven, zat ik toch nog onder controle.
Wat volgde waren jaren van afwisselende uitslagen.
Soms was alles in orde, dan was er weer sprake van afwijkingen.
Dit patroon hield bijna 3,5 jaar aan, en ondanks dat de laatste uitslagen goed waren, werd ik, net als iedereen vanaf hun 30e, opnieuw door de overheid opgeroepen voor een uitstrijkje.
Omdat ik wist hoe belangrijk die controle is, besloot ik het niet over te slaan.
Een paar dagen later kreeg ik opnieuw een onverwacht telefoontje: de assistente belde met het nieuws dat we weer bij af waren.
Het hele proces zou opnieuw beginnen.
Opnieuw kreeg ik een behandeling, maar ook na een halfjaar was het probleem nog niet verdwenen.
Vijf jaar lang had ik met deze onzekerheid geleefd, en nu had ik genoeg.
Na overleg met mijn gynaecoloog, die mij inmiddels vijf jaar had begeleid, besloot ik dat het genoeg was geweest.
De kans op baarmoederhalskanker wilde ik niet langer nemen, zeker niet gezien mijn thuissituatie en de zorg die ik heb voor mijn bijzondere zoontje.
Omdat ik geen verdere kinderwens had, besloot ik mijn baarmoeder te laten verwijderen.
Op 10 januari 2020 vond de operatie plaats.
Mijn baarmoeder werd volledig verwijderd om de kans op kanker definitief uit te sluiten.
Het was een grote beslissing, maar het gaf me eindelijk de rust en zekerheid waar ik zo naar verlangde.
Nu moet ik nog 4-6 weken rustig aan doen, niet tillen en de tijd nemen om te herstellen van de operatie.
Als moeder is dat makkelijker gezegd dan gedaan; de verveling slaat al snel toe.
Dus, terwijl ik rustig moet doen, schrijf ik mijn verhalen op, om ze te delen en misschien anderen te inspireren.
Lieve lezers, als je een oproep krijgt voor een medische controle, ook al lijkt het niet urgent, doe het dan alsjeblieft.
Het mag dan misschien oncomfortabel zijn, maar het kan je een wereld aan ellende besparen.
Reactie plaatsen
Reacties