Moeder worden is een levensveranderende gebeurtenis.
Eerder heb ik al gedeeld wat het moederschap voor mij betekent en hoe het mijn leven heeft gevormd.
Het blijft voor mij een bijzonder avontuur en ik ben enorm dankbaar dat Jayden,
ondanks alles, nog steeds bij me is en dat ik elke dag van hem mag genieten. Toch zijn er momenten waarop ik me behoorlijk eenzaam voel.
Misschien herken je het wel: kinderen, een huishouden, huisdieren, een drukke baan, en dan ook nog vrienden met wie je tijd wilt doorbrengen.
Het kan een uitdaging zijn om ook nog momenten voor jezelf te vinden.
De drukte leidt er vaak toe dat ik mijn tijd anders moet indelen, waardoor sommige contacten verwateren.
Het verlangen naar het leven zoals het ooit was, is sterk, maar dat is simpelweg niet meer haalbaar.
De kinderen en het gezin staan nu op de eerste plaats.
Het is soms vreemd te bedenken dat ik meer gesprekken heb met artsen dan met vrienden of familie.
Ik besef dat ik vrienden en familie veel te weinig zie.
Hoewel ik mijn best doe om afspraken in te plannen, voel ik me soms gewoon geleefd en zijn er niet genoeg uren in de dag.
Dit knaagt aan me, en ik voel me schuldig over het missen van een normaal sociaal leven.
Het leven met een zorgintensief kind is soms uitdagender dan mensen zich realiseren.
Ik heb eerder mijn zoektocht naar een oppas gedeeld; een buurmeisje kan ik niet zomaar vragen om op Jayden te passen.
Gelukkig wordt de communicatie gemakkelijker nu Jayden ouder wordt en beter verstaanbaar is,
maar de oppas moet wel weten wat ze moet doen in geval van nood.
Soms kan ik niet zomaar met Jayden op pad.
Verjaardagsfeestjes in speeltuinen lijken leuk, maar voor ons zijn ze vaak frustrerend omdat hij zich niet zelfstandig kan vermaken.
Een bezoek aan het strand is ook een hele onderneming.
Het is pijnlijk om te merken dat mensen om me heen deze uitdagingen vaak niet begrijpen.
Je voelt je vaak niet gehoord, en de verwachtingen van anderen kunnen zwaar wegen.
Hoewel ik veel meer geniet van Jayden dan tijdens mijn depressieve periode, domineert het leven met hem onze dagelijkse routine.
Ik zou willen dat ons leven 'normaal' was, met de vrijheid om overal naartoe te gaan zonder steeds na te denken over de beperkingen van Jayden.
Soms lijkt het alsof anderen plezier hebben, terwijl wij niet mee kunnen, maar dat is nu eenmaal ons leven.
Dankzij het schrijven van deze blog heb ik veel nieuwe mensen leren kennen, van wie sommigen echte vriendinnen zijn geworden.
Mijn sociale wereld is hierdoor zeker groter geworden en ik ben dankbaar voor de positieve ervaringen die ik heb opgedaan.
Ik heb veel ouders ontmoet die dezelfde uitdagingen ervaren, en het delen van onze verhalen biedt erkenning en steun.
Dat is precies mijn doel met bloggen: verbinding maken en ervaringen delen.
Ik hoop dit avontuur nog heel lang voort te zetten en mijn sociale contacten verder uit te breiden!
Ik ben benieuwd naar jullie verhalen. Hoe hebben jullie je sociale leven ervaren sinds het moederschap?
Reactie plaatsen
Reacties