Als ouder wil je niets liever dan zelf voor je kind zorgen, want niemand kent je kind zo goed als jij.
Toch komt er soms een moment waarop je die zorg uit handen moet geven.
Dan begint de zoektocht naar de juiste oppas – iemand die niet alleen betrouwbaar is,
maar ook weet hoe om te gaan met de unieke zorgbehoeften van je kind.
Zelf paste ik vroeger wel eens op de kinderen van de buren.
We deden spelletjes, ik hielp ze met hun pyjama, poetste hun tanden, las ze voor en bracht ze naar bed.
Voor mijn diensten kreeg ik dan een zakcentje, en dat voelde geweldig.
Maar toen ik zelf moeder werd, vooral als moeder van Jayden, kreeg ik een heel ander perspectief op het vinden van een oppas.
Een zorgintensief kind zoals Jayden vraagt om een oppas met meer ervaring en verantwoordelijkheid.
Het internet staat vol met oproepen van jonge meiden die een oppasbaantje zoeken.
Op Facebook zie je dagelijks berichten van meiden die op zoek zijn naar werk en direct beschikbaar zijn.
Vroeger zou ik daar enthousiast op reageren, maar tegenwoordig schieten me allerlei bezorgdheden te binnen.
Kan een jong meisje wel omgaan met Jayden als hij een astma-aanval krijgt? Weet ze hoe te handelen als hij valt?
Een zorgintensief kind heeft nu eenmaal meer zorg nodig, en een geschikte oppas vinden voelt soms als zoeken naar een speld in een hooiberg.
Meestal val je dan terug op gespecialiseerde zorgbureaus of studenten in een zorgopleiding.
Je vindt een lieve en enthousiaste oppas, maar dan volgt de complexe taak om Jayden’s handleiding uit te leggen en te hopen dat ze de zorg ook echt aankan.
In de praktijk blijkt helaas dat veel jonge oppassers Jayden’s zorgbehoeften niet volhouden naast hun studie of eigen leven.
Wanneer je een zorgintensief kind hebt, verandert de hele dynamiek van oppaswerk.
Vaak wordt een oppas betaald vanuit het Persoonsgebonden Budget (PGB), en dit brengt zijn eigen uitdagingen mee.
Voor een kind als Jayden is er meer nodig dan alleen een paar uur oppas; er moet een zorgplan komen waarin doelen worden gesteld
en waar de zorgverlener aan kan werken.
Het doel mag niet alleen zijn om de ouders te ontlasten, zoals bij een reguliere oppas het geval kan zijn.
Daarbij komt dat je voor elke nieuwe oppas weer zorgovereenkomsten moet invullen, insturen en laten goedkeuren
– een intensief proces dat helaas regelmatig herhaald moet worden wanneer een oppas stopt.
Op dit moment hebben we gelukkig een goed team opgebouwd.
Eén lieve vrijwilligster en één betaalde oppas komen beiden eens per week voor twee uur, zodat ik een adempauze krijg.
Deze steun betekent enorm veel voor me, en ik ben heel dankbaar voor hun aanwezigheid.
Toch blijft de gedachte altijd aanwezig: als zij stoppen, begint de zoektocht opnieuw.
Ja, ik vind het moeilijk om Jayden los te laten, en ik zou het liefst alle zorg zelf op me nemen.
Maar na mijn eigen worstelingen met depressie en na een zware operatie, kwam het besef dat ik dit niet meer alleen kon dragen.
Jayden speelt nooit bij vriendjes, en hij is altijd op mij aangewezen.
Ondanks dat ik geniet van de tijd samen, is de constante zorg intensief.
Terwijl andere ouders opgelucht ademhalen als de kinderen na de zomervakantie weer naar school gaan, denk ik alleen maar: dit is mijn leven, dag in dag uit.
Het vinden van de juiste balans tussen zelf zorgen en loslaten is moeilijk, maar door mijn ervaringen en met hulp van de juiste mensen,
heb ik geleerd dat soms een stap terug doen beter is voor ons allebei.
Want met een frisse blik en nieuwe energie kan ik er voor hem zijn zoals hij dat verdient.
Hopelijk kunnen we met deze inzichten anderen inspireren om hun eigen grenzen te bewaken, ook in de zorg voor een bijzonder kind.
Reactie plaatsen
Reacties