Jayden kreeg op driejarige leeftijd zijn eerste rolstoel, en sindsdien hebben we een heleboel bijzondere momenten meegemaakt.
Soms lijkt het wel of we met een attractie naar buiten gaan; mensen staren ons aan, fluisteren, of geven ongevraagd hun mening.
De reacties van mensen zijn zo verschillend, maar wat me vooral opvalt, is dat het vaak ouders zijn die hun kinderen van Jayden wegtrekken.
Dit is volkomen onnodig.
Kinderen zijn vaak gewoon nieuwsgierig en hebben vragen.
Helaas schamen ouders zich vaak voor deze nieuwsgierigheid, wat leidt tot ongemakkelijke situaties.
Ik begrijp dat het soms lastig kan zijn om te weten hoe je moet reageren, maar probeer gewoon normaal te doen.
Het gedrag van ouders beïnvloedt hun kinderen en kan onbedoeld meer schade aanrichten.
Hier zijn een paar tips voor jullie:
We zijn niet breekbaar
Mensen willen ons soms beschermen, maar wij zijn ook gewoon mensen. Jayden's beperking is een onderdeel van ons leven geworden. Het is fijner als mensen vragen stellen, zodat ik kan uitleggen, dan dat ze ons vermijden omdat ze ons "anders" vinden. Dat doet meer pijn.
Laat kinderen kinderen zijn
Als ik met Jayden ben, zie ik vaak ouders die hun kinderen weghalen. Jayden begrijpt goed wat er gebeurt, en hij vraagt vaak waarom andere kinderen niet met hem willen spelen. Zorgintensieve kinderen zijn net zo sociaal als andere kinderen en vinden het leuk om samen te spelen.
Aapjes kijken
Soms voel ik me net een dier in een zoo, waar mensen ons aanstaren en zelfs naar ons wijzen. Het is pijnlijk als kinderen zeggen: "Kijk mama, dat kindje zit in een rolstoel," en de moeder vervolgens fluistert om snel verder te lopen. We zijn geen attractie, en een vriendelijk gedag kan al veel doen.
Behandel ze niet anders
Kinderen maken zich vaak geen zorgen over het uiterlijk van anderen. Ze zijn sociaal en spelen graag samen. Het probleem is vaak dat wij als ouders de verkeerde boodschap overbrengen. Leer je kinderen dat het oké is om anders te zijn; wie weet worden ze wel vrienden.
Zet de eerste stap
Een simpel gebaar, zoals oogcontact of een glimlach, maakt al een wereld van verschil. Dit geeft een goed voorbeeld aan andere kinderen. Als je echt tijd hebt voor een gesprek, vraag dan naar de naam van het kind of hoe oud hij of zij is.
Praat normaal
Jayden wordt soms als peuter aangesproken, met een babyachtige taal. Hij kijkt me dan aan van: "Gaat het wel goed met diegene?" Praat dus op een rustige en normale manier.
Sommige mensen vinden Jayden "zielig," maar dat is hij absoluut niet.
Hij geniet van het leven, vaak meer dan veel volwassenen.
Hij is nooit boos of chagrijnig.
Sterker nog, soms wil hij iets in de winkel, en als ik, net als elke andere moeder, nee zeg, kan hij net als een "gezond" kind een driftbui krijgen.
Een keer betaalde een man bij de kassa voor iets wat Jayden niet mocht hebben, omdat hij het zielig vond.
Sorry voor de lange tekst; als ik eenmaal begin te schrijven, kan ik niet meer stoppen!
Het is fijn als mensen ons gewoon groeten in plaats van te doen alsof we een besmettelijke ziekte hebben.
Mochten we in gesprek raken, stel gerust vragen.
Het doet me verdriet om te zien hoe bijzondere kinderen vaak anders bekeken worden in de maatschappij.
Ik hoop dat deze blog mensen bewust maakt van hun mindset als ze iemand ontmoeten die anders is.
Laten we samen zorgen voor meer acceptatie in de samenleving.
Leer kinderen dat het niet eng is om anders te zijn; benadruk die angst niet.
Reactie plaatsen
Reacties