Voor Jayden's tweede verjaardag kocht ik zijn eerste trapauto wat vond ik het leuk om dat voor hem uit te zoeken!
Helaas bleek de praktijk wat minder rooskleurig.
Door de hoge spierspanning in zijn voeten kon hij niet gemakkelijk gas geven.
Een touwtje bood even uitkomst; ik trok hem vooruit, zodat hij toch kon genieten van de auto.
Het jaar daarop kreeg hij een motor, en dat ging iets beter.
Hij had er enorm veel plezier mee, totdat zijn rompbalans een probleem begon te vormen.
Voor zijn vijfde verjaardag kreeg Jayden zijn eerste kinderfietsje, een Paw Patrol fiets met zijwieltjes.
Hij was dolblij en scheurde erop los!
Toch bleef het risico groot.
Zijn linkerkant werkt wat minder goed, waardoor hij soms abrupt zijn stuur omgooide.
Gelukkig was er altijd iemand om hem op te vangen.
Een helm bleek een zeer verstandige keuze.
Toen het fietsen op een gewone kinderfiets te uitdagend werd, ruilden we het fietsje in voor een aangepaste driewieler van Raam.
Hoewel dat praktisch was, vond ik het emotioneel confronterend.
Mijn kleine jongen op een aangepaste fiets zien fietsen was even slikken.
Iets “normaals” vervangen door iets “bijzonders” blijft moeilijk, maar voor Jayden’s veiligheid was het de beste keuze.
Jayden heeft nu drie fietsen in zijn "wagenpark," allemaal aangepast aan zijn behoeften.
Hij heeft een Racerunner om mee te sporten, een driewieler die hij zelfstandig kan gebruiken (al houdt hij dat niet erg lang vol),
en een ouder-kind tandem waarmee we samen kunnen fietsen.
Die tandem biedt ons veel plezier, maar ook een kleine uitdaging: als we op de plaats van bestemming aankomen, hebben we geen rolstoel bij de hand.
We overwegen een rolstoelfiets aan te schaffen, een soort bakfiets waarin de rolstoel past.
Maar het blijft een groot gevaarte en in ons beperkte buitenruimte lijkt de tuin inmiddels wel een speeltuin.
Toch zou ik niets liever willen dan dat hij de vrijheid en het plezier blijft ervaren die zijn verschillende fietsen hem bieden.
Reactie plaatsen
Reacties