Leven in angst

Gepubliceerd op 6 juni 2020 om 18:00

Na een moeilijke periode in de Dominicaanse Republiek keerde ik terug naar Nederland, vol hoop op een nieuw begin.
Twee jaar lang leefde ik daar in angst en onzekerheid, niet vanwege het land zelf, maar door de invloed van mijn ex-partner.

Zoals sommigen wellicht weten uit eerdere verhalen, maakte mijn ex de tijd na onze breuk allesbehalve makkelijk voor Jayden en mij.
Toen we de mogelijkheid kregen om terug te keren, voelde dat als een bevrijding.


De breuk met mijn ex verliep verre van rustig.
Hij kon het niet accepteren dat ik besloot te vertrekken, zelfs al was hij de oorzaak van de relatiebreuk.
Al vanaf het begin van mijn zwangerschap had hij een ander leven achter mijn rug, en zelfs een kind met een ander.
Toen ik dit ontdekte, wist ik dat teruggaan naar Nederland de enige veilige optie was, maar mijn ex weigerde toestemming te geven voor ons vertrek.
Bijna anderhalf jaar duurde het, vol rechtszaken, politie en spanning, maar uiteindelijk kon ik met Jayden vertrekken.


In het vliegtuig hield ik mezelf voor dat ik al mijn angsten achter me zou laten zodra we voet op Nederlandse bodem zouden zetten.
Helaas bleek dat slechts een illusie.

Hoewel we terug waren, was de rust ver te zoeken.
Mijn hoofd had zich vastgezet in een constante overlevingsstand; ik was altijd alert, altijd waakzaam.
De trauma’s van de afgelopen jaren lieten me niet los en het voelde alsof mijn ex nog altijd in de schaduwen op de loer lag.


De aanpassing aan Nederland viel me zwaar.
Ik was vergeten hoe druk het leven hier kan zijn.
De diagnose van Jayden en de vele ziekenhuisbezoeken wakkerden mijn angst verder aan.
De stress en constante alertheid zorgden ervoor dat ik mezelf begon te isoleren.
Ik vermeed drukke plekken en zelfs het openbaar vervoer.
’s Nachts sliep ik slecht, hield ik de lichten aan, en bleef ik constant alert, bang voor elk geluid.


Toen ik merkte dat mijn gedrag een impact begon te hebben op Jayden, wist ik dat er iets moest veranderen.
Hij werd erg aanhankelijk en was ongerust wanneer ik hem alleen liet.
Ik wist dat ik hulp nodig had, ook al vond ik dat in het begin moeilijk toe te geven.
Door gesprekken met een psycholoog begon ik stap voor stap mijn angsten aan te pakken.
Soms voelde het onmogelijk – zoals toen ze voorstelde dat ik dingen die me bang maakten juist moest doen om mijn vertrouwen te herstellen.
Die benadering klonk in mijn oren absurd, maar wonderlijk genoeg werkte het.

Langzaam kreeg ik de moed om weer naar winkelcentra te gaan en, ondanks mijn angst, het openbaar vervoer te gebruiken voor ziekenhuisbezoeken.
Hoewel het spannend bleef, voelde ik me na elke overwinning sterker en iets minder bang.


Een van de angsten die ik nog niet helemaal overwonnen heb, is autorijden.
Ik voel me kwetsbaar en krijg al snel paniekgedachten bij het idee van vaststaan in een tunnel of pech krijgen op de snelweg.
Toch wilde ik ook deze angst niet de baas laten zijn over mijn leven.
Gisteren nam ik daarom een belangrijke stap: zonder mijn ouders in te lichten, reed ik in mijn eentje naar hun huis.
Hoewel het spannend was, wist ik dat mijn vader thuis zou zijn in geval van nood.
De trots van mijn familie bij mijn aankomst maakte het moment nog waardevoller.


Deze reis naar herstel is een lange weg, en ik weet dat ik niet alles in één keer kan oplossen.
Maar met iedere kleine overwinning voel ik de vrijheid terugkeren die ik verloren dacht te hebben.
Ik heb nog een weg te gaan, maar ik blijf vechten, en iedere stap, hoe klein ook, maakt mij sterker en meer mezelf.
Misschien zal ik de volgende keer weer alleen de weg op gaan – of misschien niet.

Maar ik weet nu dat ik kan blijven groeien, en ik geef niet op.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.