Voor ik in een diepe depressie raakte, probeerde ik alles alleen te doen.
Ik wilde niemand tot last zijn.
Praten over hoe ik me werkelijk voelde? Dat deed ik nooit.
Naar de buitenwereld toe hield ik alles binnen; ik dacht dat niemand zat te wachten op mijn geklaag.
Maar elke tegenslag drukte me steeds verder naar beneden, ook al bleef ik maar doorgaan, puur op wilskracht.
Als je een kind met een beperking hebt, valt er zoveel te regelen, dingen die je vaak niet zomaar uit handen kunt geven.
Denk aan alle therapieën en afspraken.
En dan heb ik het nog niet eens over de fysieke zorg, die me op een gegeven moment gewoon te veel werd.
Goedbedoelde adviezen zoals "zoek een oppas" of "breng hem naar de naschoolse opvang" hoor je vaak, maar dat is voor Jayden geen optie.
Na school is hij vaak al uitgeput door de therapieën die hij overdag krijgt, soms haal ik hem zelfs slapend in zijn rolstoel uit de bus.
Jarenlang ben ik maar doorgegaan.
De stress, de eindeloze zorgen en het chronische slaapgebrek hebben me uiteindelijk ingehaald.
Echt aan mezelf denken? Dat kwam er gewoon niet van.
Zodra je iets geregeld hebt, komt er weer een nieuwe uitdaging om de hoek kijken.
Ouders van zorgintensieve kinderen zullen dit waarschijnlijk herkennen: we staan allemaal op die hoge berg, en het voelt alsof alles te veel is.
Het kost maar een kleine tegenslag om ons van die berg af te laten vallen.
Maar opgeven is geen optie.
We rapen onszelf bijeen, proberen rust te vinden in ons hoofd, en gaan weer verder. Want dat is wat we moeten doen. Er is simpelweg geen andere keuze.
Er zijn momenten dat je zo moe bent dat je het van de daken wilt schreeuwen: "Ik kan niet meer!" Maar wie begrijpt jou echt?
Wie voelt echt wat jij voelt, als ouder van een kind dat speciale zorg nodig heeft?
Mensen zeggen vaak dat ze het begrijpen, dat ze zich in je kunnen verplaatsen. Maar de werkelijkheid? Die kennen ze niet.
Je loopt nog rond met een lach op je gezicht, dus alles zal wel goed gaan, toch? Maar is dat echt zo, of is het gewoon het masker dat je opnieuw hebt opgezet?
Ik heb dat masker jarenlang gedragen, totdat ik simpelweg niet meer kon en in een diepe depressie belandde.
Langzaam begon het tot me door te dringen: mijn toekomst zou er nooit zo uitzien als ik me had voorgesteld.
Alles draaide om Jayden.
Het deed pijn te beseffen dat hij een andere toekomst tegemoet gaat dan gezonde kinderen.
Het gevoel van machteloosheid overviel me vaak. Waarom moest dit ons overkomen?
Ik zocht naar antwoorden, maar wist ook dat die nooit zouden komen.
Jayden heeft geen aandoening die morgen ineens over is.
Dit is ons leven, en we moeten ermee omgaan.
Toen ik, zoals je misschien hebt gelezen in mijn eerdere blog, de uitslag van mijn uitstrijkje kreeg en hoorde dat ik mogelijk ziek was, stortte ik nog verder in.
Ik wist dat als ik nu niets zou doen, de volgende tegenslag me volledig zou breken.
Ik besloot hulp te zoeken.
Een psycholoog en maatschappelijk werkster hebben me geholpen mijn hoofd weer op orde te krijgen.
Ook ben ik begonnen mijn netwerk uit te breiden, vooral wat betreft de zorg voor Jayden.
De steun van familie en vrienden was er wel, maar het was niet voldoende om voor mezelf te kunnen zorgen.
Ik heb contact opgenomen met een mantelzorgorganisatie,
en zij hebben geregeld dat een vrijwilliger één keer per week twee uurtjes met Jayden komt knutselen of bakken.
Dat geeft mij even de tijd om mijn handen vrij te hebben.
Daarnaast ben ik bezig met een Persoonsgebonden Budget (PGB) vanuit de gemeente, zodat Jayden vier uur per week individuele begeleiding kan krijgen.
Dit proces loopt nog, maar het is een stap in de goede richting.
Voor mezelf heb ik besloten dat ik mijn hoofd op orde moet krijgen, zodat ik me rustig kan voorbereiden op mijn operatie en herstel.
Het voelt dubbel om de zorg deels uit handen te geven.
Als ouder wil je zelf voor je kind zorgen.
Maar ik zie nu in dat ik meer zorg op me heb dan andere ouders.
Jayden is, als hij niet op school is, altijd bij mij.
Hij kan niet zelfstandig bij vriendjes spelen, en buurtkinderen willen vaak niet met hem spelen omdat hij "anders" is.
’s Nachts is hij vaak wakker, omdat hij wel zindelijk is maar niet zelfstandig uit bed kan komen om naar de wc te gaan.
En dan heb ik het nog niet eens over de slechte nachten met astma-aanvallen en de talloze ziekenhuisbezoeken.
Ik heb ingezien dat ik simpelweg niet alle ballen in de lucht kan houden.
Daarom moet ik een stukje zorg uit handen geven, zodat er weer ruimte is voor mezelf.
Zo kan ik weer de moeder worden die Jayden verdient, in plaats van die uitgeputte moeder die continu op haar tandvlees loopt.
Dus lieve lezer, denk aan jezelf. Voel je niet schuldig als je hulp inschakelt of dingen uit handen geeft.
Het betekent niet dat je niet sterk genoeg bent.
Een beetje liefde en zorg voor jezelf is juist heel belangrijk.
Zo word je niet alleen gelukkig, maar zorg je er ook voor dat je niet alleen geleefd wordt.
Reactie plaatsen
Reacties