Speciaal Basis Onderwijs

Jayden was twee jaar oud toen hij begon op de Therapeutische Peutergroep (TPG) van Reade, waar kinderen tot hun vierde jaar blijven.
Twee jaar lang gingen we drie dagen per week, iedere ochtend, met de taxi naar deze groep.
Een TPG is vergelijkbaar met een kinderdagverblijf, maar met een belangrijk verschil:
Jayden kreeg er ook therapieën van een logopediste, fysiotherapeut en ergotherapeut. Alles onder één dak, speciaal gericht op zijn ontwikkeling.

Speciaal Onderwijs? Niet Voor Mijn Kind... Toch?

Terwijl Jayden zijn tijd doorbracht op de TPG, kreeg ik als moeder begeleiding van een maatschappelijk werkster.
Zij hielp me met praktische zaken en bereidde ons voor op wat er zou volgen: de overstap naar school.
Toen ze voor het eerst zei dat Jayden naar speciaal onderwijs zou gaan, was ik doodsbang.
Natuurlijk wist ik dat Jayden anders was dan andere kinderen, maar het idee dat hij naar een speciale school zou gaan, voelde als een enorme stap.
Het maakte me onzeker en angstig.

In mijn hoofd was het speciaal onderwijs voor kinderen die "slechter" af waren dan Jayden.
Ik kon me moeilijk voorstellen dat hij daar op zijn plek zou zijn.
Ja, hij had zijn eigen manier van doen, zijn eigen handleiding, maar ergens wilde ik nog niet accepteren dat hij echt een kind was met speciale behoeften.

Mijn gevoel en verstand zaten elkaar voortdurend in de weg.
Ik wilde het beste voor Jayden, maar wist niet goed wat dat precies was.
Het voelde alsof ik voor een soort open dag van een middelbare school stond, maar dan voor de basisschool van mijn kind.
Alles was zo overweldigend.

Dus besloot ik om me goed te oriënteren.
Ik bezocht een gewone basisschool en had een fijn gesprek met de directeur.
Hoewel de sfeer goed voelde, kon de school de begeleiding die Jayden nodig had, niet bieden.
Toen bezocht ik een speciale school bij ons in de buurt, maar die gaf me juist het tegenovergestelde gevoel.
Veel kinderen hadden er ernstige gedragsproblemen of psychiatrische stoornissen zoals autisme, ADHD of angststoornissen.
Dit was niet de plek waar ik Jayden zag zitten.

De laatste optie: Een verademing

Na al mijn overwegingen bleef er nog één school over, een speciaal onderwijs school die me werd aangeraden door de TPG.
We besloten dat Jayden daar twee dagen mee mocht draaien, zodat ze hem konden observeren en zien of hij zou passen in hun onderwijssysteem.

Ik vond het vreselijk om hem daar achter te laten, dus besloot ik zelf die twee dagen in de aula door te brengen.
Maar vanaf het moment dat ik binnenstapte, wist ik dat dit de juiste plek was.
De sfeer was totaal anders dan ik had verwacht.
Er liepen zoveel verschillende kinderen rond dat het haast een gewone basisschool leek.
Het voelde goed, het voelde veilig. En toen besefte ik: dit is de plek waar Jayden de komende jaren zal doorbrengen.

Wat ik wil meegeven aan ouders die voor een vergelijkbare keuze staan: volg je hart.
Ga bij zoveel mogelijk scholen kijken, praat met de docenten en het ondersteunend personeel, en maak een keuze die goed voelt voor jouw kind.
Niemand kent je kind zo goed als jij.

Het kan moeilijk zijn om te accepteren dat je kind misschien iets anders nodig heeft, maar uiteindelijk draait het om wat het beste is voor hem of haar.

Mijn dank gaat uit naar de medewerkers van Reade, die de afgelopen jaren zo goed voor Jayden hebben gezorgd op de TPG.
Dankzij hun zorg en begeleiding heeft hij de eerste stappen gezet naar zijn toekomst op school. ♡