Leerlingenvervoer

Als je eenmaal van de schrik bent bekomen dat jouw kind naar Speciaal Onderwijs gaat, komt er vaak een nieuw obstakel om de hoek kijken: leerlingenvervoer.

Ik herinner me nog goed hoe moeilijk ik het vond om mijn zoon toe te vertrouwen aan een vreemde die hem van en naar school zou brengen.
De angst gierde door mijn lijf; slapeloze nachten waren het gevolg.
Iedere keer als ik wakker werd, badend in het zweet, schoten er allemaal rampscenario's door mijn hoofd. Wat als er iets misging?

Als ouder weet je dat er een moment komt waarop je je kindje moet loslaten.
Maar om je vierjarige kind "alleen" naar school te laten gaan, dat voelde als een enorme stap.
Om me heen hoorde ik verhalen van andere ouders over leerlingenvervoer, maar ik kon me totaal niet voorstellen dat dit enige vrijheid zou geven.

Toen Jayden op school was ingeschreven, besloot ik direct leerlingenvervoer aan te vragen bij de gemeente.
Ik wist dat het proces maanden kon duren, dus ik dacht: "Afzeggen kan altijd nog." De weken vlogen voorbij, en voor ik het wist, zou het zover zijn.

Uiteindelijk besloot ik om voor Jayden te kiezen.

Hij werd in juli vier jaar en zou na de zomervakantie beginnen met school.
Voor de vakantie maakte ik kennis met de chauffeur van het leerlingenvervoer.
Wat een fijne, zorgzame man! Het is zo belangrijk om iemand te hebben die je vertrouwt.
Ik mag echt geluk hebben dat hij al drie jaar lang Jayden heen en weer rijdt.

De grote dag was daar: Jayden’s eerste rit met de taxi.
In de eerste dagen bracht ik hem zelf naar school, zodat hij niet overladen zou worden met nieuwe indrukken.
Al snel realiseerde ik me dat het voor Jayden goed zou zijn om met het leerlingenvervoer te gaan.

Elke ochtend om 08:00 uur stopte de grote witte taxi voor de deur.
De chauffeur kwam uit, nam Jayden mee naar de bus, zette zijn rolstoel vast en deed zijn gordel om. Na nog één kus stapte hij de bus in.

Ik merkte dat ik het veel moeilijker had dan Jayden.

Hij vond het geweldig om al die andere kinderen in de bus te zien, terwijl ik daar stond te zwaaien en mijn tranen wegslikte.
Natuurlijk belde ik rond de tijd dat hij op school zou zijn om te vragen of hij veilig was aangekomen.

Die hele dag liep ik als een kip zonder kop rond.
Het voelde zo dubbel; het huis was nog nooit zo schoon geweest omdat ik uit verveling maar aan het huishouden ging.
Eindelijk was het tijd dat school voorbij was, en ik keek vol spanning naar de klok totdat de witte bus de straat in kwam rijden.

Jayden merkte me niet eens op; hij was druk in de weer met de andere kinderen in de bus. “Jayden, hoe was het op school?” vroeg ik.
Zijn antwoord maakte alles goed: “Mama, mag ik morgen weer met de bus?” Op dat moment wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt.

Inmiddels zijn we al een tijdje verder, en Jayden gaat nog steeds met plezier met de taxi.
Op dagen dat ik gesprekken heb op school of als hij naar het ziekenhuis moet, haal ik hem zelf op, maar het leukste blijft toch de rit met de grote kinderen in de bus.

Het leerlingenvervoer heeft Jayden een stuk zelfstandiger gemaakt.
En wat extra leuk is: als hij jarig is, versiert de chauffeur de bus met slingers en zingen ze voor hem!

Als je overweegt leerlingenvervoer te gebruiken, volg dan je hart. Het is heel normaal dat kinderen in het Speciaal Onderwijs met de taxi gaan; in feite ben je bijzonder als je dat niet doet! Geef je kind de kans om zelfstandigheid te ontwikkelen en geniet van de mooie momenten die komen kijken bij deze nieuwe fase.