Als ouder wil je niets liever dan dat je kind gelukkig is.
Dat ze lachen, spelen, en opgaan in hun eigen fantasiewereld.
Maar als je kind een beperking heeft, is die vanzelfsprekendheid ineens weg.
Je wordt elke keer geconfronteerd met dingen die voor anderen zo normaal zijn, maar voor jouw kind onbereikbaar lijken.
Vandaag was zo’n dag.
We gingen naar een indoor speelparadijs.
Zo’n kleurrijke, luide plek vol rennende en lachende kinderen, waar klimtoestellen en ballenbakken de hoofdrol spelen.
Voor veel ouders een ideaal uitje.
Voor ons een bron van frustratie en verdriet.
Terwijl ik mijn kind binnen zag komen, vol verwachting en met een twinkeling in zijn ogen, wist ik al dat deze dag voor hem niet zou worden wat hij gehoopt had.
Hij kan niet zomaar de glijbaan op klimmen of door de smalle tunnels kruipen zoals de andere kinderen.
Terwijl zij zonder moeite naar boven rennen en zich in allerlei bochten wringen, staat hij aan de zijlijn.
Hij kijkt toe. Zijn ogen volgen hen, vol verlangen om mee te doen. En ik? Ik sta naast hem, vol machteloosheid.
Het is frustrerend.
Niet alleen voor hem, maar ook voor mij als ouder.
Het lijkt zo'n klein iets, zo’n uitje naar een speelparadijs.
Maar voor een kind met een beperking is het een harde confrontatie met alles wat hij niet kan.
Waar de andere kinderen genieten en zorgeloos spelen, wordt mijn kind constant geconfronteerd met zijn beperking.
Hij probeert, dat zeker.
Hij lacht nog, maar ik zie de teleurstelling in zijn ogen als het niet lukt.
Wat deze ervaring nog pijnlijker maakt, is dat veel van deze speelparadijzen niet ingericht zijn voor kinderen zoals hem.
Er zijn geen aangepaste toestellen, geen plekken waar hij veilig en zelfstandig kan spelen.
Het voelt alsof er een onzichtbare barrière is: een wereld vol plezier en mogelijkheden voor andere kinderen,
maar waar mijn kind niet volledig in mee kan doen. En dat breekt mijn hart.
Ik wil hem niet steeds aan de zijlijn zien staan.
Ik wil niet elke keer moeten uitleggen waarom hij niet mee kan doen of waarom hij hulp nodig heeft.
En het allerergste is de blik in zijn ogen wanneer hij beseft dat hij “anders” is.
Geen ouder wil dat hun kind zich buitengesloten voelt, zeker niet op een plek die bedoeld is om kinderen blij te maken.
De waarheid is dat we als samenleving nog een lange weg te gaan hebben als het gaat om inclusie.
Er zijn zoveel kinderen met beperkingen die net zoveel recht hebben op speelplezier als ieder ander kind.
Waarom zijn er geen meer toegankelijke speelparadijzen? Waarom is er zo weinig aandacht voor kinderen die niet in de standaard speeltoestellen passen?
Natuurlijk doe ik mijn best om het voor hem leuk te maken.
Ik speel samen met hem op de grond, ik zoek naar activiteiten waar hij wel aan kan meedoen.
Maar het voelt als een compromis, en dat doet pijn.
Want het had niet zo hoeven zijn.
Het zou niet zo moeilijk moeten zijn om speelplekken te creëren waar alle kinderen, ongeacht hun beperkingen, mee kunnen doen.
Waar ze zich vrij kunnen voelen, net als de anderen.
Dus als je ooit in een indoor speelparadijs bent en je ziet een kind dat niet mee kan doen zoals de rest, bedenk dan dat er een wereld schuilgaat achter die situatie.
Een wereld van teleurstelling, frustratie, en verdriet, maar ook van ongelooflijke veerkracht en doorzettingsvermogen.
Voor mijn kind is elke keer dat hij toch probeert, een overwinning.
En hoewel het niet altijd gemakkelijk is, ben ik trots op hem.
Maar ik blijf dromen van een dag waarop hij niet meer aan de zijlijn hoeft te staan, en gewoon kind kan zijn, zoals ieder ander.
Tot die tijd zal ik blijven vechten voor meer inclusiviteit. Want elk kind verdient de kans om zorgeloos te spelen, zonder barrières.
Reactie plaatsen
Reacties