Ja, dat dacht ik in eerste instantie ook: "Ik ben mijn zoon niet verloren."
Maar, als ik eerlijk ben, heb ik hem op een bepaalde manier wel verloren.
Niet letterlijk, natuurlijk. Jayden is er, hij leeft, hij lacht, en hij is mijn alles.
Maar ik verloor de toekomst die ik voor hem had gedroomd op het moment dat hij 10 weken te vroeg ter wereld kwam.
Op dat moment liet ik het beeld los van het moederschap zoals ik dat altijd voor ogen had gehad.
Mijn moederschap werd iets anders. Vanaf dat moment wist ik dat het niet hetzelfde zou zijn als dat van een moeder van een gezond kind.
Het begon in die eerste dagen, toen ik mijn hoop op een 'normale' start moest laten varen.
In plaats van zorgeloos genieten van mijn pasgeboren baby, werd ik geconfronteerd met medische termen, apparaten en onzekerheid.
Vanaf het begin moest ik leren anders te kijken.
Niet naar wat hij nog niet kon, maar naar wat hij wel deed.
Maar dat was niet eenvoudig, en het heeft jaren geduurd voordat ik die omslag echt kon maken.
Het gebeurde niet van de ene op de andere dag.
De eerste jaren kon ik er niet over praten.
Mensen adviseerden me om steun te zoeken bij andere ouders die hetzelfde doormaakten.
“Praat erover,” zeiden ze. Maar op dat moment voelde ik daar niets voor.
Ik kon die kwetsbaarheid niet delen.
Het voelde alsof ik eerst zelf moest begrijpen wat dit allemaal betekende, voordat ik het met iemand anders kon delen.
Het was een eenzame tijd, want hoewel er mensen om me heen waren, voelde niemand precies wat ik voelde.
Nu, zoveel jaren later, probeer ik via mijn blogs andere ouders te helpen.
Ik wil hen een gevoel van steun en herkenning bieden, want ik weet hoe belangrijk het is om te weten dat je niet alleen bent.
Voor mij is schrijven ook een manier om te verwerken wat er allemaal is gebeurd.
Het geeft me de ruimte om terug te kijken op alles wat we samen hebben doorgemaakt, en het helpt me om mijn gedachten en emoties een plek te geven.
Waar ik vroeger alleen de grote stappen zag die Jayden niet maakte, zie ik nu elk klein stapje dat hij wel zet.
En ja, ik ben dolgelukkig met elk van die stapjes, hoe klein ze ook mogen lijken voor de buitenwereld.
Het maakt me niet meer uit of andere kinderen van zijn leeftijd die mijlpalen allang voorbij zijn.
Wat voor mij telt, is dat mijn kind ze heeft bereikt. Ieder succes, hoe klein ook, is een overwinning.
Als ik terugkijk op de afgelopen jaren, realiseer ik me dat ik vaak in een soort roes heb geleefd.
Was ik aanwezig bij alle momenten?
Heb ik werkelijk genoten van alles?
Nee, niet altijd. Mijn hoofd was vaak vol – vol zorgen, vol gedachten over de toekomst, vol met de vraag of ik het wel goed deed.
Het was een overlevingsmodus, denk ik.
Maar nu probeer ik die momenten bewuster te beleven.
Want hoewel het misschien niet het moederschap is dat ik had verwacht, is het nog steeds vol liefde en trots.
Ik weet nu dat ik mijn zoon nooit echt verloren heb.
Wat ik verloren heb, zijn de verwachtingen en de dromen die ik had.
Wat ik heb gekregen, is een ander soort moederschap – één vol verrassingen, uitdagingen, maar ook onvoorwaardelijke liefde en bewondering
voor elk stapje dat Jayden zet.
En dat is misschien wel meer waard dan ik ooit had kunnen bedenken.
Reactie plaatsen
Reacties