Strabisimus de wat?

Jayden werd geboren met één oogje dat niet recht stond.
Vooral als hij moe was, trok zijn rechteroogje sterk naar binnen.
Hoewel het er ergens aandoenlijk uitzag, wist ik dat het voor hem allesbehalve makkelijk was.
Het kostte hem zoveel inspanning om goed te focussen, iets wat voor andere kinderen vanzelfsprekend is.
We begonnen met afplakken, zoals de dokter adviseerde.
Het idee was om zijn sterke oog af te dekken, zodat het zwakkere oog zich beter zou ontwikkelen.

Maar dat klonk makkelijker dan het in werkelijkheid was.

Elke dag probeerde ik zijn oogje af te plakken, maar Jayden trok de pleister er sneller af dan ik hem erop kon doen.
Het was een constante strijd, en die dagelijkse frustratie woog steeds zwaarder.
Het leek soms een oneindige worsteling, maar ik wilde hem helpen, dus hield ik vol.

In die periode woonden Jayden en ik op de Dominicaanse Republiek, meer uit noodzaak dan uit keuze.
Mijn ex weigerde toestemming te geven om het land te verlaten met Jayden.
We waren uit elkaar gegaan toen Jayden pas acht weken oud was, en vanaf dat moment begon een lang proces van juridische gevechten om de voogdij en de toestemming om terug naar Nederland te mogen.
Het waren maanden van onzekerheid en stress, maar uiteindelijk kreeg ik volledige voogdij en konden we vertrekken.

Eenmaal terug in Nederland werd ik doorverwezen naar een orthoptist, een specialist op het gebied van oogafwijkingen.
Na een reeks onderzoeken werd de diagnose bevestigd: Jayden had strabismus, ook wel scheelzien genoemd.
Dat betekende dat zijn ogen niet goed samenwerkten, en dat zijn rechteroog een afwijkende stand had.
De oplossing? Een operatie om de oogspieren te corrigeren.

Voordat de operatie plaatsvond, moest Jayden door een aantal vooronderzoeken.
De orthoptist en oogarts herhaalden hun bevindingen en bepaalden welke oogspieren precies geopereerd zouden worden.
We werden vervolgens op de wachtlijst geplaatst en kregen een afspraak met de anesthesist,
die de details van de narcose en de regels voor het nuchter zijn voor de operatie uitlegde.

Op de dag van de operatie begreep Jayden niet waarom hij 's ochtends niet mocht eten, maar gelukkig konden we ons al vroeg in het ziekenhuis melden.
Hij kreeg zijn operatie-outfit aan, en na gesprekken met de verpleegkundigen en de anesthesist, gingen we naar boven, richting de operatiekamer.
Jayden voelde wat er ging komen en verzette zich hevig toen ze hem onder narcose probeerden te brengen.
Het moment dat hij slap werd en de narcose zijn werk deed, was hartverscheurend.
Het voelde alsof je het leven even uit zijn kleine lichaam zag verdwijnen.

De operatie verliep gelukkig vlot.
Toen hij eenmaal wakker werd, zag ik meteen het verschil.
Waar ik me op het ergste had voorbereid, viel het uiteindelijk enorm mee.
Zijn oog was rood, alsof hij net in een zwembad met open ogen had gezwommen, maar verder leek alles goed te zijn.
We kregen oogdruppels mee voor de eerste dagen om de genezing te ondersteunen.

Terugkijkend was het nemen van de beslissing om Jayden te laten opereren eng en vol onzekerheid.
Maar nu, jaren later, hebben we er geen moment spijt van gehad.
Zijn oogje staat weer recht, en hij kan nu zonder moeite focussen op de wereld om hem heen.
Wat ooit een enorme bron van zorgen was, is nu een hoofdstuk dat we hebben afgesloten met een gelukkig einde.