Het begin van de rollercoaster

Sommige momenten in het leven hakken erin zoals niets anders.
Het is alsof de grond onder je voeten wegvalt en je wereld in een oogwenk compleet verandert.
Voor mij was dat moment de dag dat ik de uitslag van Jaydens MRI kreeg.

Het begon allemaal net nadat we terugkwamen in Nederland.
Mijn nieuwe huisarts, die voor het eerst Jayden ontmoette, uitte haar twijfels over zijn ontwikkeling.

Ze stelde kritische vragen waar ik, als moeder, al lange tijd mee worstelde.
Had ik niet al meerdere keren aangegeven dat ik me zorgen maakte?
Jayden, mijn lieve zoontje, deed dingen niet die andere kindjes van zijn leeftijd allang deden.
Het leek simpel: hij draaide zich niet op zijn rug, pakte zijn voetjes niet vast, en de motorische mijlpalen die normaal gesproken vanzelf komen, bleven uit.

In de afgelopen twee jaar, terwijl we nog in de Dominicaanse Republiek woonden, had ik mijn zorgen gedeeld met verschillende artsen.

Telkens kreeg ik hetzelfde antwoord: “Het hoort bij een prematuur kind, dat is normaal.”
Maar als ouder, als moeder die elke dag elk klein detail van haar kind in zich opneemt, voelde ik dat er iets niet klopte.
Toch, wat doe je als de artsen je niet serieus nemen?
Je houdt je vast aan hun woorden, omdat je wilt geloven dat alles goedkomt.
Je hebt vertrouwen in hun oordeel, ook al knaagt het aan je binnenste.

Eenmaal terug in Nederland, voelde ik opluchting toen mijn huisarts mijn zorgen wel serieus nam.
Ze verwees ons meteen door naar een fysiotherapeut, en ik hoopte dat het met wat intensieve begeleiding goed zou komen.
Maar na een half jaar intensieve fysiotherapie, zag ik dat Jayden nog steeds niet de ontwikkeling doormaakte die we hadden verwacht.
Ondanks de harde inzet, leek er weinig vooruitgang te zijn. 

In overleg met de kinderarts werden we doorverwezen naar een neuroloog.
Er hing een donkere wolk boven ons, en ergens diep vanbinnen voelde ik dat dit niet zomaar iets kleins was.
Al snel werd er besloten om een MRI te laten maken.
De fysiotherapeut had me al voorzichtig voorbereid dat de oorzaak van Jaydens problemen mogelijk in zijn hersenen lag.
Maar zelfs met die voorbereiding komt de klap keihard aan wanneer de werkelijkheid zich aan je openbaart.

De dag van de uitslag vergeet ik nooit meer.

De neuroloog legde rustig en zorgvuldig uit wat de scan liet zien: hersenbeschadiging.
Die woorden deden iets met me.
Het voelde alsof mijn hart uit mijn borst werd gerukt.
Alles om me heen vervaagde, de wereld werd stil.

Mijn grootste angst was werkelijkheid geworden, en in dat moment stortte mijn wereld compleet in.

Hoe kon dit? Ik wilde het uitschreeuwen, ik wilde teruggaan naar alle momenten waarop ik mijn zorgen had uitgesproken en niet gehoord werd.
Maar vooral wilde ik mijn zoontje vasthouden, hem beschermen tegen alles wat hem nog te wachten stond.

Wat volgde was een stroom van emoties die ik niet had kunnen voorspellen.
Angst, verdriet, boosheid, maar ook schuldgevoelens.
Had ik eerder kunnen aandringen? Had ik ergens meer kunnen doen? De oneindige twijfels en vragen zorgden voor nachtenlange slapeloosheid.

Toch, te midden van al die chaos, was er één constante: mijn liefde voor Jayden.
Hij blijft mijn licht, mijn kracht.
Zijn glimlach, zijn manier van de wereld tegemoet treden, liet me zien dat, hoewel ons pad misschien anders is dan dat van anderen,
het nog steeds een weg is vol liefde en hoop.

Hoewel mijn wereld op dat moment instortte, is het een nieuw begin van een ander soort reis.
Een reis waarin we samen vechten, waarin we leren omgaan met de uitdagingen en waarin we proberen het beste uit elke dag te halen.
Jayden is meer dan zijn diagnose. Hij is mijn zoon, en samen gaan we deze strijd aan.