07 juli 2012 de mooiste dag van mijn leven maar als ik er nu op terug kijk is het een tijd waar de kippenvel nog van over m'n lichaam loopt.
Ik weet nog goed dat ik 2 dagen daarvoor mijn spullen voor de babykamer had op gehaald bij de Ikea.
Ikea was de enige woonwinkel die ze op daar hadden want ik verbleef bij mijn inmiddels ex partner op de Dominicaanse Republiek.
Ik had al 2 dagen pijn in mijn onderrug maar niet echt het gevoel dat ik er iets mee moest.
We zouden een avondje gaan ontspannen in een hotel in de buurt om daar naar een voorstelling te gaan en te dineren.
Voor we weg gingen dacht ik nog even naar het toilet te gaan.
En daar begon het; ik verloor kleine druppels donkerbruin bloed, ik mijn verloskundige in Nederland gebeld en moest het even aankijken het kon oud bloed zijn.
Rond 23:00 kreeg ik in het hotel hevige buikpijn ik riep nog voor de grap ,, volgens mij zijn mijn weeen begonnen" iedereen dacht dat ik een grapje maakte tot ik naar het toilet ging en de druppels waren veranderd in helder rood bloed.
Toen was er paniek
Nog geen half uur later waren we in het ziekenhuis, het ging allemaal zo snel de pijn nam toe en het bloeden werd heviger.
Er werd een echo gemaakt en daarop was te zien dat de baby al ingedaald was maar toen sloeg de paniek toe
Ik ging na de echo even naar het toilet en op dat moment verloor ik zoveel bloed dat ik het bewustzijn bijna verloor, ik kan me nog vaak herinneren dat ik op een brancard werd getild en aan allerlei slangen werd gekoppeld.
Ik kreeg een infuus toegediend maar veel begreep ik er niet van wegens de taalbarrière.
Toen ik rond 01:00 naar het toilet ging en opstond van het toilet braken mijn vliezen, ik ben met mijn handen tussen mijn benen terug gelopen naar mijn kamer want ik voelde dat zijn hoofdje er al aan kwam.
Ik werd met spoed naar de operatiekamer gereden.
Ik weet nog dat ik in een lift stond en dacht als ik hier maar samen met mijn zoontje levend uit kom ik verstond niets van wat de verpleging onderling bespraken hun spraken geen Engels en mijn Spaans was ook niet om naar huis te schrijven.
Op de operatiekamer ging het super snel allemaal ik moest van bed verwisselen en toen kwam de eerste perswee, toen ik op het bed lag kwam de volgende perswee.
Daar was hij dan
Mijn zoontje 40cm groot en 1100 gram
Vanaf dat moment kan ik mij weinig meer herinneren alles ging zo snel een verpleegkundige nam hem mee en ik werd onder narcose gebracht om gehecht te worden.
Mijn lieve zoon vond het grappig om met zn nagels mijn binnenkant open te halen, ik kan je vertellen dat is geen pretje!
Ze zeggen dat toen ik bij kwam uit de narcose dat ik Jayden heb gezien maar zelf weet ik dat niet meer.
Hij is per ambulance naar Infantil Dr.Robert Reid Cabral gebracht in Santo Domingo zij zijn gespecialiseerd in kinderen en hebben een Neonatologie afdeling.
Nog geen paar uur later mocht ik naar huis en zijn we naar Santo Domingo gereden.
Geen pretje met hechtingen down-under 4 uur heen en 4 uur terug in een auto zitten, liggen en hangen op wegen wat hobbel de bobbel is maar alles om die kleine te zien.
Mijn klein vechter
Wat een kleine vechter is het, ze noemde hem daar Rey de Leon ( Lionking) omdat hij zo eigenwijs was en alles eruit trok wat er niet hoorde zoals zijn zonde en zuurstofslangen.
Na een paar dagen ging hij hard achteruit hij bleek een luchtweginfectie en een bacterie in zijn bloed te hebben opgelopen en had dringend een bloedtransfusie en antibiotica nodig.
Het ziekenhuis hanteerde maar 1 uur bezoek per dag dus reden wij iedere dag heen en weer.
Na een paar dagen besloot ik tijdelijk bij mijn ex schoonfamilie te blijven om vaker in het ziekenhuis te kunnen zijn.
Toen hij weer stabiel was mocht hij over op borstvoeding.
Helaas had ik totaal geen voedingrijke melk omdat mijn leven op zijn kop stond en ik bijna geen hap eten naar binnen kreeg.
Hij kreeg uiteindelijk een combinatie van borst en flesvoeding en hij kwam weer aan.
Hoe het verder gaat kun je lezen in de volgende blog :Welkom thuis!
Reactie plaatsen
Reacties