Mijn "berg" beklimmen

Ik moet eerlijk toegeven dat elke moeder een enorme oerkracht heeft als het om haar kind gaat.
Pfff, ik had nooit kunnen denken dat moederschap zo intens en zwaar kon zijn.
Ik kon me niet voorstellen hoe het zou zijn om als moeder zo door de molen te gaan,
vooral als de zorg voor een peuter aanvoelt als het beklimmen van de Mount Everest.

Als moeder van een zorgintensief kind heb ik ontdekt welke kracht in mij schuilt en hoe flexibel ik moet zijn,
zowel als persoon als binnen ons gezin.
Vaak krijg ik berichten van mensen die zeggen: "Wat een powermama ben jij!" of "Wat doe je het goed, ik zou dat nooit kunnen."
Maar elke moeder doet haar uiterste best voor haar kind, en dat geldt ook voor mij.
Ik moet mijn grenzen vaak verleggen en creatief omgaan met de uitdagingen die op mijn pad komen.

Wanneer je moeder wordt, moet je opnieuw de handleiding voor je nieuwe levensstijl vinden.
Wat voorheen vanzelfsprekend was, moet nu opnieuw worden bekeken.
Met kinderen komt er een grote verandering; iedereen moet zijn plek opnieuw vinden.
Het leven is niet meer zoals het was, en alles vraagt nu om zorgvuldige planning en aanpassingsvermogen.
Kinderen testen je geduld en hebben elk hun eigen karakter, of ze nu een beperking hebben of niet.

Ik krijg vaak te horen dat mensen het bewonderenswaardig vinden hoe wij met onze situatie omgaan.
Voor mij voelt dat anders; het was geen keuze, maar een werkelijkheid die ik moet accepteren.
Het is een proces, en naarmate de situatie verandert, groeien wij als gezin mee en verleggen we voortdurend onze grenzen.
Het is essentieel om je eigen grenzen te bewaken, want anders raak je jezelf kwijt.

In het begin zag ik Jayden zijn beperking als een belasting, maar na mijn depressie ben ik anders gaan kijken.
Nu begrijp ik beter hoe ik met de situatie om moet gaan, en als het om je kind gaat, kun je echt alles aan!

Toen ik zwanger was, droomde ik van een leven met mijn kindje.
Ik keek om me heen en zag andere moeders genieten van hun kinderen.
Ik had nooit verwacht dat mijn leven er zo anders uit zou zien, maar keuzes maken we niet altijd zelf.
Op de dag van de diagnose besefte ik dat dit mijn leven zou zijn: ik ben de moeder van een zorgintensief kind,
en ik zou moeten leren omgaan met wat er nog zou komen.
Je past je voortdurend aan aan de situatie en handelt naar wat er nodig is, of dat nu een ziekenhuisbezoek of een opname is.

Als iemand goed is in het verleggen van grenzen, dan is het mijn kleine mannetje wel.
Wat hij allemaal heeft doorstaan en waar hij dagelijks mee moet omgaan, is bewonderenswaardig.
Hij is degene die de meeste strijd moet leveren, zowel fysiek als mentaal.
Wat hij aankan, verdient mijn diepste respect.
Niet vanwege mijn eigen taken, want dat is wat je als moeder doet voor je kind, met of zonder beperking.
Ik heb ervoor gekozen om moeder te worden, en dus doe ik mijn uiterste best voor mijn kleine, inmiddels grote man!